Alma Mathijsen
EN
NL
NL
Alma Mathijsen (1984) schreef vijf romans, een novelle en een verhalenbundel. Haar werk is vertaald in meerdere talen, en is genomineerd voor de BNG Literatuurprijs en de Libris Literatuurprijs. Haar nieuwste boek Onderland gaat over de binnenwereld van kinderen die ze construeren nadat ze seksueel geweld hebben meegemaakt.
︎︎︎Alma’s website
︎︎︎Hier kan je een fragment van Alma’s roman Vergeet de meisjes lezen.
︎︎︎Alma’s website
︎︎︎Hier kan je een fragment van Alma’s roman Vergeet de meisjes lezen.
’Het is een opluchting om samen te komen met kunstenaars die dezelfde geschiedenis hebben en om te zien hoe ze hun trauma in prachtige werken vertalen.’
Onderland
Er bestaat een land dat zich alleen openbaart aan mensen die weten wat misbruik is. Hier leven monsters uit het verleden samen met hun prooi. Nachtmerries dwalen vrij rond door dit vreemde rijk waar niets verborgen blijft. Op een dag belandt ook Harper in Onderland, waar iedereen een manier heeft gevonden om te overleven. Harper heeft nog geen idee hoe ze dat moet aanpakken. Als haar lichaam en haar hoofd zich steeds verder van elkaar splitsen, kan ze haar eigen verleden niet langer ontkennen.
Voor deze roman trok Alma Mathijsen met negen mensen op, die net als zijzelf seksueel misbruik hebben meegemaakt. Allemaal hebben ze decennialang gebouwd aan een minutieus uitgedachte binnenwereld. Ze vonden hun eigen magische strategieën uit, die normaal verborgen blijven. In Onderland komen hun coping mechanismes voor het eerst aan het licht.
![]()
Niemand kan me overhalen om hier weg te gaan. Ik blijf.
We noemen het onderland. Er is geen vaste vorm, het gebied verandert mee met de gemoedstoestand van zijn bewoners. Deze plaats opende zich aan mij op het moment dat ik mezelf zag verdwijnen. Of beter gezegd: ik heb de samenhang zien verdwijnen. Dat gaat eerst heel langzaam, zo langzaam dat er twijfel opsteekt of het überhaupt wel aan het gebeuren is, en dan ineens snel en onontkoombaar. Mijn hoofd en mijn lijf spraken niet meer met elkaar.
Het gebeurde op een dinsdagavond. De ogen van de jongen die op me kroop stonden te dicht bij elkaar. Terwijl ik voor de zoveelste keer opgesloten zat in deze oude herinnering zakte ik door de lakens, achter de springveren van mijn matras, door het schuimrubber heen, langs de poten van mijn bed, die veel langer waren dan voorheen. Er leek geen einde aan de daling te komen. Het was donker. Tot ik me realiseerde dat ik mijn ogen stijf had dichtgeknepen. Ik was bang en opgewonden tegelijk. Ik weet nog dat ik knipperde en verbaasd was over de glittering die de wand in zich had.
Ik heb iets gevonden dat nergens anders te vinden is. Hier durven we de gruwelijkheden van vroeger recht aan te kijken, alle monsters uit het verleden leven samen met hun prooi, niemand is meer bang voor wat ons is overkomen. De mensen die gebroken zijn, die zelf van brokstukken, huid en bloed een nieuwe persoon moesten bouwen, hebben zich verzameld in een land dat verborgen blijft voor ieder die niet hetzelfde heeft meegemaakt. Ik vond het op het moment dat ik nergens anders heen kon. Alles in onderland is goed, hier bestaat niets en niemand dat me tegen staat.
Ik ben hier en ga nooit meer weg.
![]()
Voor deze roman trok Alma Mathijsen met negen mensen op, die net als zijzelf seksueel misbruik hebben meegemaakt. Allemaal hebben ze decennialang gebouwd aan een minutieus uitgedachte binnenwereld. Ze vonden hun eigen magische strategieën uit, die normaal verborgen blijven. In Onderland komen hun coping mechanismes voor het eerst aan het licht.
Fragment Onderland
Niemand kan me overhalen om hier weg te gaan. Ik blijf.
We noemen het onderland. Er is geen vaste vorm, het gebied verandert mee met de gemoedstoestand van zijn bewoners. Deze plaats opende zich aan mij op het moment dat ik mezelf zag verdwijnen. Of beter gezegd: ik heb de samenhang zien verdwijnen. Dat gaat eerst heel langzaam, zo langzaam dat er twijfel opsteekt of het überhaupt wel aan het gebeuren is, en dan ineens snel en onontkoombaar. Mijn hoofd en mijn lijf spraken niet meer met elkaar.
Het gebeurde op een dinsdagavond. De ogen van de jongen die op me kroop stonden te dicht bij elkaar. Terwijl ik voor de zoveelste keer opgesloten zat in deze oude herinnering zakte ik door de lakens, achter de springveren van mijn matras, door het schuimrubber heen, langs de poten van mijn bed, die veel langer waren dan voorheen. Er leek geen einde aan de daling te komen. Het was donker. Tot ik me realiseerde dat ik mijn ogen stijf had dichtgeknepen. Ik was bang en opgewonden tegelijk. Ik weet nog dat ik knipperde en verbaasd was over de glittering die de wand in zich had.
Ik heb iets gevonden dat nergens anders te vinden is. Hier durven we de gruwelijkheden van vroeger recht aan te kijken, alle monsters uit het verleden leven samen met hun prooi, niemand is meer bang voor wat ons is overkomen. De mensen die gebroken zijn, die zelf van brokstukken, huid en bloed een nieuwe persoon moesten bouwen, hebben zich verzameld in een land dat verborgen blijft voor ieder die niet hetzelfde heeft meegemaakt. Ik vond het op het moment dat ik nergens anders heen kon. Alles in onderland is goed, hier bestaat niets en niemand dat me tegen staat.
Ik ben hier en ga nooit meer weg.
